Tongariro Crossing & Kiwi's

Hoi allemaal,

het weekend weer goed overleefd? Allemaal blij dat Nederland door is naar de volgende ronde? Ondanks een moeizame maandag gaat het hier allemaal prima en geniet ik nog na van afgelopen weekend. Dat was namelijk onbeschrijfelijk. Ik zal het toch proberen voor jullie (ook omdat de foto's nog even op zich laten wachten).

Vrijdagmiddag ben ik met Lê en Manon naar Tongariro gereden. Onderweg zijn we nog even gestopt voor ons inmiddels traditionele weekend eten: chips & fish. Eenmaal aangekomen hebben we een hostel gevonden en zijn we snel gaan slapen, want zaterdag zou een lange dag worden. Die begon dan ook erg vroeg (te vroeg naar mijn mening, maar soms moet je er wat voor over hebben) want om 6u ging de wekker al. Na een stevig ontbijt werden we met een busje naar het Tongariro National Park gebracht, alwaar de tocht kon beginnen. De lucht was helder en we hadden een prachtig uitzicht op de vulkanen. Door de sneeuw waren Mt Tongariro en Mt Ngauruhoe (beter bekent als Mt Doom uit LOTR) bedekt onder een mooie laag sneeuw. Het eerste uur wandelen was nog makkelijk en hebben we genoten van de omgeving en veel foto's gemaakt. Ik was zo slim om mijn batterijen niet te checken voordat we gingen en dan zul je altijd zien dat die leeg zijn nog voordat we echt begonnen waren. Gelukkig hadden de anderen wel volle batterijen dus (uiteindelijk) komen er nog een aantal mooie foto's op de site. Na een uurtje wandelen moesten we de meegenomen crampons (van die ijzeren punten voor onder je schoenen) al ombinden, omdat het door het ijs te glad werd om te lopen. Inmiddels waren we aan de klim begonnen en halverwege werd het zelfs warm, omdat de zon achter de bergen tevoorschijn kwam. Eenmaal op de rand van de krater werd het toch weer fris, omdat er een stevige wind stond. Zo helder als het aan de ene kant was, zo bewolkt was het aan de andere. Vanaf de rand van de krater was er geen zicht meer. We zaten midden in de wolken, maar dat maakte het ook wel weer mooi en mysterieus. Het was wel raar lopen door/over de sneeuw, omdat je soms op de sneeuw kon lopen, maar er ook vaak doorheen zakte. Het laatste gedeelte was erg zwaar, omdat je toen bij elke stap tot over je enkels door de sneeuw zakte. Aan de andere kant van de krater hebben we onze lunch gegeten en dat was wel erg speciaal omdat het er doodstil is en je bijna niks kunt zien behalve sneeuw en rotsen. Na de lunch begonnen we aan het zwaarste gedeelte van de tocht: de beklimming van de 'red crater' tussen de twee vulkanen in. Gelukkig was de wind niet zo erg als voorspeld en zijn we goed aangekomen op de top, op een hoogte van 1889m. Door de wolken konden we niks zien, tot opeens de top van Mt Ngauruhoe zichtbaar werd! Niet veel later trok de wolk eventjes weg en hadden we de een perfect zicht op beide vulkanen en de krater. Dat moment was echt heel speciaal en niet te beschrijven zo mooi. Na een tijdje te hebben genoten van dit moois werd het weer te bewolkt om wat te zien en begonnen we aan de afdaling. Het begin was nog wel makkelijk, maar na een tijdje werd het lastiger omdat het pad totaal was ingesneeuwd. Ook de traptreden waren niet meer te zien dus 'liepen' we op de gok van paaltje naar paaltje. Geregeld zakten we weg in de sneeuw, die plaatselijk tot aan de heupen kwam. Door dat we zo moesten ploeteren kwamen we te laat aan bij de hut, vanwaar het nog twee uur was tot aan de parkeerplaats. We hebben de laatste paar kilometer moeten rennen om nog op tijd te zijn voor het busje. Dat was wel jammer, omdat we daarom niet optimaal hebben kunnen genieten van het wisselende landschap. Er zijn toch nog snel wat foto's gemaakt dus die hoop ik snel te kunnen plaatsen.

Terug bij het hostel hebben we gegeten en zijn we een dutje gaan doen, omdat we allemaal uitgeput waren van de lange (meer dan 8u) durende tocht. Omdat ik toch nog de wedstrijd van het Nederlands elftal wilde kijken heb ik de wekker gezet en ben ik samen met Lê na een uurtje weer opgestaan. Ik had me vergist en dus waren we een uur te vroeg in de kroeg, maar zo hadden we tijd om een kop koffie te drinken om wakker te worden. Voetbal wordt hier heel anders beleefd, want uiteindelijk waren er maar drie (er was nog een Nederlander) mensen die het voetbal keken. Ondertussen speelde de zanger/gitarist gewoon door en later ging de muziek aan. Toen de tweede helft begon, was de kroeg al leeggelopen en waren we de enige die er nog waren. Gelukkig hebben ze ons niet weggejaagd, maar toen de wedstrijd af was gelopen was de kroeg leeg, schoon, stonden alle stoelen op de tafels en was het personeel al weg. Ook voor ons was het laat genoeg en was het bedtijd.

Zondag heeft het de hele dag geregend dus zijn we niet meer gaan wandelen. Dat vond ik niet zo erg, omdat ik twee grote blaren (op elke hak een) had overgehouden aan de tocht van de dag ervoor. We zijn naar het 'Kiwi House' geweest, om de beroemde beestjes eens in het echt te bekijken. En hoe grappig zijn die! Ik heb er erg om moeten lachen. De rest van het park was ook nog zeer de moeite, met veel vogels, hagedissen en ander natuurschoon. 's Avonds zijn we met een paar gaan eten bij de Italiaan en daarna nog 'Eagle vs Shark' gekeken. Dit is een van de weinige echte NZ'se films dus een must see. Daarna waren we allemaal erg moe dus zijn we naar huis gegaan om te slapen. Eerst hebben we nog afscheid moeten nemen van Manon, want die ging weer terug naar Frankrijk. Dat was wel een beetje raar, ook omdat je zelf weer aan thuis gaat denken. Toch ben ik blij dat ik hier nog een dikke twee maanden heb, want er is nog genoeg te doen/zien/beleven hier! En daar zal ik jullie snel weer van op de hoogte houden.

Cheers